Γιατί γιορτάζουμε την Επέτειο του Πολυτεχνείου

Σύνταξη άρθρου: Κωνσταντίνος Ουρανός

Μια ιστορική αναδρομή που εξηγεί τη σημερινή κατάσταση 

Από το 1974 έως το 2022 έχουν μεσολαβήσει 48 χρόνια. Όποιος γνωρίζει ιστορία, ξέρει πολύ καλά πως αυτή είναι η πιο μακροχρόνια περίοδος πολιτικής σταθερότητας στη χώρα από συστάσεως Ελληνικού Κράτους. Σχεδόν μισός αιώνας…  Αυτό γιορτάζουμε. Και για εμάς τους Έλληνες δεν είναι λίγο. Όλα τα άλλα είναι ιδεολογίες και ιδεοληψίες. Ας δούμε τι έγινε.

Πτωχεύσεις, πολιτικές κρίσεις και εκτροπές του πολιτεύματος, πόλεμοι, διχασμοί και εμφύλιοι, βασιλεία, εξάρτηση, ξένες επεμβάσεις και χειραγώγηση, «Κύπρος», μαζική μετανάστευση δεν άφησαν τον τόπο να ανασάνει, τη δημοκρατία να λειτουργήσει, ο πολιτικός βίος της χώρας να αποκτήσει κανονικότητα. Η δημοκρατία και η κανονικότητα προϋποτίθενται, ώστε η χώρα να είναι ασφαλής, με ευμάρεια, αξιοπρεπής. Αυτά όλα όμως φάνταζαν ανέκαθεν ως ουτοπία. Αφού η χώρα άφησε κατά μέρος τη Μεγάλη Ιδέα και στράφηκε αποκλειστικά στην εσωτερική διαπάλη Δεξιάς και Αριστεράς με όλες τις καταστρεπτικές συνέπειες, οδηγήθηκε νομοτελειακά στη δικτατορία του 1967, τη δικτατορία των Συνταγματαρχών, τη Χούντα. Το 1974 η Χούντα τελείωσε και ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος της χώρας άφησε τα καταλύματά του στο Παρίσι, τη Στοκχόλμη, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και αλλού και, με αυτούς που είχαν παραμείνει στη χώρα, ήρθε και εγκαθίδρυσε τη βέλτιστη δυνατή εκδοχή της δημοκρατίας, που μπορούσε, ήθελε και σκόπευε να διαχειριστεί, τη λεγόμενη Μεταπολίτευση. Η Μεταπολίτευση, στο πλαίσιο του οράματος που είχαν οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και οι Η.Π.Α. για την Ευρώπη, συνιστούσε και κανονικότητα και λειτουργικότητα και έτσι στάθηκε. Πραγματοποίησε επίσης (πράγμα που έπρεπε να είχε γίνει αμέσως μετά την Απελευθέρωση, το 1944) την ένταξη στο σύστημα όλου του πολιτικού φάσματος της χώρας (εξαιρουμένης της Άκρας Δεξιάς και της προσκείμενης στην τρομοκρατία Άκρας Αριστεράς). Ουσιαστικά, αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα της Μεταπολίτευσης. Το να λειτουργήσει στη χώρα το πολιτικά αυτονόητο. Και μετά ήρθαν τα «πακέτα Ντελόρ» και τα «πακέτα Σαντέρ», οι «αγορές του αιώνα», οι επιδοτήσεις και άλλα πολλά, για όποιον έχει μνήμη.

Είναι δημοκρατία το πολίτευμα, που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα;

Αν αναρωτηθεί κανείς αν το στοίχημα κερδήθηκε η απάντηση είναι πως όχι ακόμη. Απέχουμε πολύ. Τη χώρα, την πατρίδα μας, κυβερνούν ολοκληρωτικά ακόμη, όπως κυβερνούσαν καθ’ όλη τη Μεταπολίτευση, η διαπλοκή, η οικογενειοκρατία και μία απίστευτα γενικευμένη διαφθορά. Η ανωριμότητα και ο σκόπιμος αποπροσανατολισμός από την αποστολή τους των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που παγκοσμίως συνιστά βασικό δείκτη της ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος, η ανωριμότητα ακόμη του Έλληνα στο πώς συζητά και ψηφίζει, στο πώς περπατά, απλώνει τραπεζοκαθίσματα παντού, βρωμίζει τοίχους και περιβάλλον ή οδηγεί στον δρόμο αλλά και στο πώς μεγαλώνει τα παιδιά του, η (δυσ)λειτουργία του δημοσίου τομέα και της τοπικής αυτοδιοίκησης, η υποχρηματοδοτούμενη Παιδεία, όλα αυτά είναι μεγάλη και σοβαρή έλλειψη δημοκρατίας.

«Το Πολυτεχνείο» και η επέτειός του έχουν κάποια αξία για τους νέους σήμερα; 

Τα παιδιά, οι έφηβοι και οι νέοι βεβαίως αντιλαμβάνονται πλήρως την κατάσταση αυτή. Και την αποστρέφονται. Και μαζί αποστρέφονται συλλήβδην όλα τα θετικά και τα επιτεύγματα της μικρής αλλά και μακράς αυτής περιόδου, της Μεταπολίτευσης, που γενέθλιος γιορτή της είναι η Επέτειος του Πολυτεχνείου. Δε φεύγουν μαζικά στο εξωτερικό μόνο για οικονομικούς λόγους. Τα διώχνουμε εμείς σκοπίμως. Μήπως, για ακριβώς αυτά τα παιδιά, να επανακινήσουμε τη χώρα; Ποια γιορτή και Επέτειο θα έπρεπε να επινοήσουμε/εγκαταστήσουμε για αυτά; Μπορούμε; Θέλουμε;

Έχει για αυτά τα παιδιά πραγματικό νόημα και αξία το γαρύφαλλο στην πεσμένη πύλη του Πολυτεχνείου;

Διαβάστε τον Πανηγυρικό για την Επέτειο του Πολυτεχνείου εδώ. 

 

Ηλ. Ταχ.: [email protected]

 

Τάσσος Κυρίκος

Μαθηματικός