Είμαι έφηβη, φωτογραφίζω
Σύνταξη άρθρου: Γεωργία Καλαρά
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ουρανός
Ονομάζομαι Γεωργία Καλαρά. Είμαι νέα και ασχολούμαι με την τέχνη της φωτογραφίας και πολύ σύντομα με την διεύθυνση φωτογραφίας στον κινηματογράφο. Επίσης είμαι συντάκτρια της σελίδας ΣΙΝΕΜΑ στο ΑΘΗΝΟΔΡΟΜΙΟ.
Κάποτε ξεκίνησα να φωτογραφίζω και από τότε τα πάντα για μένα θα μπορούσαν να είναι μια όμορφη φωτογραφία. Ήμουν έφηβη. Και φωτογράφιζα. Γιατί; Επειδή μου άρεσε. Αλήθεια. Είναι η χαρά; Ο ενθουσιασμός; Δεν είμαι σίγουρη. Πάντως για μένα ήταν, και είναι κάτι που ένιωθα και νιώθω να με »γεμίζει» και να με ολοκληρώνει συναισθηματικά. Κάτι που με εξυψώνει πνευματικά. »Άρπαξα» την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή από το ντουλάπι του πατέρα μου. Από τότε διατήρησα μια έντονη σχέση αγάπης μαζί της.
Ξεκίνησα πειραματιζόμενη λοιπόν, πρώτα-πρώτα με κάμερα με φιλμ, αυτή την ίδια που κάποτε χρησιμοποιούσε και ο πατέρας μου και πέρασε σε μένα. Μου έμαθε να την χειρίζομαι, και αυτό ήταν. Έτσι ξαφνικά ό,τι έβλεπα αποκτούσε μια αξία, έχοντας πια την δυνατότητα να διατηρηθεί. Να αποτυπωθεί πάνω σε ένα κομμάτι φιλμ, μετά πάνω σε ένα χαρτί. Η αλήθεια είναι ότι ο κύριος στο φωτογραφείο που πήγαινα για να εμφανίσω, είχε εκπλαγεί, αλλά και χαρεί βλέποντας ένα παιδί την εποχή εκείνη να καταφθάνει κάθε βδομάδα με »καινούριο» γεμάτο φιλμ έτοιμο για εμφάνιση. Και αυτό δεν ήταν λίγο τότε. Η κάμερα δεν ήταν ψηφιακή, »σύγχρονη». Δεχόταν δηλαδή την λεπτή διάφανη κορδέλα πάνω στην οποία αποτυπώνονταν 36 ολόκληρες φωτογραφίες. Τώρα θα μου πεις μόνο 36; Μόνο; Κι όμως. Μπορούσε κανείς να βγάλει μόλις 36 φωτογραφίες ή και λιγότερες. Αδιανόητο μοιάζει σήμερα καθώς με τις σύγχρονες ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές ο αριθμός των λήψεων είναι μεγαλύτερος, επαρκής και απόλυτα ικανοποιητικός. Γι’ αυτόν μάλιστα τον λόγο έλαβα την δεύτερη – ψηφιακή – φωτογραφική μου μηχανή ως δώρο από τους γονείς μου. Παρ’ όλα αυτά η αγάπη μου για το φιλμ είναι πιο δυνατή και πιστεύω ότι τεχνικά ο φωτογράφος αναδεικνύεται μέσω της χειροκίνητης ρύθμισης με κάθε έλλειψη αυτοματισμού και επιπρόσθετων εφέ σε υπολογιστή. Με τον τρόπο αυτό αναδεικνύεται και το πραγματικό ταλέντο που μπορεί να έχει ένας φωτογράφος, αν και πιστεύω ότι δεν είναι απολύτως απαραίτητη η ύπαρξη ταλέντου, ώστε να αποφασίσει κάποιος να ασχοληθεί με αυτό το αντικείμενο. Εννοώ δηλαδή ότι εάν το θέλει, ο καθένας έχει το δικαίωμα να επενδύσει τον χρόνο του γύρω από αυτήν αλλά και κάθε άλλη μορφή τέχνης. Αναμφίβολα όμως αυτό το κάτι που κάνει τους πραγματικούς φωτογράφους να ξεχωρίζουν είναι η ιδιαίτερη ματιά τους για τον κόσμο, όπως τους το επιβάλλει υποσυνείδητα το ταλέντο τους.
Φωτογραφία: Γεωργία Καλαρά
Ως έφηβη, δεν είχα καταφέρει να αναπτύξω κάποια ιδιαίτερη τεχνική. Απλώς αποτύπωνα εικόνες, που ήθελα να διατηρήσω. Ακόμα και τώρα ουσιαστικά αυτό κάνω, απλώς, αναπόφευκτα, μέσω της διαρκούς ενασχόλησης με αυτό το αντικείμενο – κι ας ξεκινά χωρίς την κατοχή ιδιαίτερων γνώσεων – περνά κανείς μέσα από μια διαδικασία αυτοβελτίωσης και προόδου. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ακόμα φωτογράφο, ούτε ποτέ το έκανα, απλώς απολαμβάνω τον κόσμο, όπως αυτός ξεδιπλώνεται μέσω της ενασχολήσεως μου με την φωτογραφία.
Τέχνη λοιπόν με την οποία δίνεται η ευκαιρία να παρατηρεί κανείς τα μικρά κρυμμένα μυστικά της καθημερινότητας και να τα »μαρτυρά». Αυτό θεωρώ ότι είναι πάνω κάτω μια καλή φωτογραφία. Δεν κρίνω μια εικόνα από την ποιότητά της τεχνικά, παρά για την βαρύτητά της σε περιεχόμενο. Αν το μυστικό και η ιστορία που κρύβει είναι πιο ιδιαίτερα, τότε η φωτογραφία για μένα είναι ακόμα πιο μοναδική. Ως προέκταση και επεξήγηση αυτού, αγαπημένο μου περιβάλλον για φωτογραφίες ήταν και είναι ο δρόμος. Όχι τα αμάξια, τα φανάρια, αλλά ο κόσμος. Η ιδιαίτερη ζωή, η φασαρία και η »αταξία», που κρύβει ο δρόμος. Μιλάω δηλαδή κυρίως για τον ρυθμό του τοπίου. Για το ότι με μαγεύει το πόσο διαφορετικό και μοναδικό είναι κάθε φορά. Αυτό που λείπει, πιστεύω, από τους ανθρώπους πλέον, είναι ο χρόνος και ό,τι αυτός συνεπάγεται. Ποτέ κανείς δεν προλαβαίνει να απολαύσει έστω ένα λεπτό κοιτάζοντας τον ουρανό, τα σύννεφα, το περιβάλλον γύρω του, τον συνάνθρωπό του. Κι αν κάποιος το επιχειρήσει σταματάει για λίγο τον χρόνο, και αν έχει και φωτογραφική μηχανή στα χέρια του, ο χρόνος σταματάει με ένα »κλικ» για πάντα.
Γιατί λοιπόν να σου προτείνω να ασχοληθείς με την φωτογραφία; Μα γι’ αυτό. Για να καταφέρνεις να βλέπεις κάθε τι και όχι απλά να το κοιτάς. Για να μπορείς, εκεί που όλα τρέχουν και με τόσο θράσος μεταβάλλονται ραγδαία, να σταματήσεις μια στιγμή και να την ρουφήξεις. Γιατί λοιπόν; Για να βλέπεις μικρά όνειρα, όταν παραμένεις ξύπνιος. Για να βρίσκεις ομορφιά, εκεί που ποτέ δεν πίστεψες ότι θα υπάρχει. Και εν τέλει κάν’ το. Πάρε μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια σου και άρχισε να σημαδεύεις και να φωτογραφίζεις, όποια χαζομάρα θες. Γιατί; Ξεκίνησε με το απλό: επειδή σου αρέσει. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος σε ό,τι σε εκφράζει. Γι’ αυτό αν σε εκφράζει, κάν’ το. Για να αποκτήσεις τον έλεγχο των εκφραστικών σου μέσων…
Ηλ. Ταχ. : [email protected]
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΛΑΡΑ
Φωτογράφος
