Σύνταξη άρθρου: Κωνσταντίνος Ουρανός
Επιμέλεια άρθρου: Περίανδρος Καράλης

Το Μετρό της Αθήνας είναι το δημόσιο μέσο μεταφοράς, που χρησιμοποιούν καθημερινά σχεδόν 700.000 κάτοικοι της πρωτεύουσας. Ο αριθμός αυτός αυξάνεται τους καλοκαιρινούς μήνες καθώς και τις περιόδους των εορτών, των επετείων ή των διαφόρων αθλητικών και καλλιτεχνικών συμβάντων. Οι χώροι του Μετρό, στους οποίους επιτρέπεται η πρόσβαση στους επιβάτες, αποτελούνται από τις εισόδους των σταθμών, από τις αίθουσες έκδοσης εισιτηρίων και από τους διαδρόμους διέλευσης. Ακόμη επίσης από τις κυλιόμενες και σταθερές κλίμακες (σκάλες), τους ανελκυστήρες (ασανσέρ) και τις αποβάθρες επιβίβασης-αποβίβασης. Χώρος του Μετρό είναι, φυσικά, και το εσωτερικό των συρμών (τα βαγόνια του τραίνου), τα οποία και χρησιμοποιούμε, για να μετακινηθούμε σε αυτήν την τόσο μεγάλη και δύσκολη πόλη.

Για να υποδέχεται όμως το Μετρό τους χιλιάδες επιβάτες του και αυτοί να μπορούν να μετακινούνται με άνεση και ασφάλεια και χωρίς να παρεμποδίζεται η ομαλή λειτουργία αυτού του τόσο χρήσιμου για όλους μας μέσου, θα πρέπει όλοι μας να ακολουθούμε απλούς και λογικούς κανόνες ακόμη και αν οι προσωπικές μας αντιλήψεις, συνήθειες και απόψεις διαφέρουν ή είναι και αντίθετες. Ας τους δούμε:

  • Επικυρώνουμε ΠΑΝΤΑ το εισιτήριό μας! Το Μετρό, για να λειτουργεί και να μας εξυπηρετεί χρειάζεται ΧΡΗΜΑΤΑ! Η επικύρωση του εισιτηρίου δεν μπορεί λοιπόν να είναι άποψη, είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ!

  • Αφήνουμε αυτούς, που εξέρχονται, να βγουν. Έχουν ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ! Αφού βγουν όλοι, τότε μπαίνουμε, όσοι θέλουμε να μετακινηθούμε.

Αυτός είναι κανονισμός πολύ σοβαρός, του οποίου η μη τήρηση δημιουργεί καθυστερήσεις, εκνευρισμό και δείχνει κακή ανατροφή και είναι, φυσικά, μεγάλη αγένεια.

  • Κρατάμε τα μικρά παιδιά από το χέρι. Τα παιδιά θέλουν να παίξουν και είναι εκ φύσεως φιλοπερίεργα. Το Μετρό δεν είναι ασφαλές για κάτι τέτοιο.

  • Στις αποβάθρες, δε στεκόμαστε εκεί που είναι η μεγάλη μάζα των επιβατών. Ας σκεφτούμε πως εκεί που είναι οι πολλοί, θα είναι και ασφυκτικά γεμάτα τα βαγόνια. Εκτεινόμαστε λοιπόν εκεί που έχει λιγότερους ανθρώπους, να αναμένουν τον συρμό.

  • Στις κυλιόμενες κλίμακες (σκάλες), δε στεκόμαστε στα αριστερά, αλλά μόνο στα δεξιά. Το αριστερό μέρος της σκάλας είναι για να περνούν όποιοι επιβάτες βιάζονται. Αυτό δε συνιστά άποψη, είναι κανονισμός!

  • Στεκόμαστε ΠΑΝΤΑ πίσω από την κόκκινη γραμμή του δαπέδου! Πρόκειται για τη δική μας ασφάλεια! Ας σκεφτούμε όμως και την ψυχολογία των οδηγών των συρμών, όταν αυτοί φτάνουν στον σταθμό και διαπιστώνουν την παρουσία αδιάφορων ή επιπόλαιων, δηλαδή ΑΝΕΥΘΥΝΩΝ επιβατών.

  • Είναι αγένεια και δείχνει αδιαφορία να έχουμε το σακίδιό μας στην πλάτη μας. Πρώτον, το σκουπίζουμε πάνω στα ρούχα των άλλων και δεύτερον ωθεί και σπρώχνει τους συνεπιβάτες μας, σε κάθε μας κίνηση. Το σωστό είναι να το περνάμε μπροστά και να μην ταλαιπωρούμε τους γύρω μας.

  • Δε στεκόμαστε για κανέναν λόγο σε σημεία, τα οποία αποτελούν πέρασμα, και μάλιστα αναγκαστικό, των υπολοίπων επιβατών.

  • Δε βρωμίζουμε το Μετρό, δεν πετάμε σκουπίδια στους χώρους του. Το κρατάμε πάντα ΚΑΘΑΡΟ!

  • Δε βανδαλίζουμε για κανέναν λόγο τις εξωτερικές κατασκευές του Μετρό, ούτε τις εσωτερικές φυσικά. Ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους και πρέπει να κρατείται λειτουργικός και καθαρός.

  • Δε συνωθούμαστε στην είσοδο των ανελκυστήρων. Στεκόμαστε διακριτικά στο πλάι, ώστε να βγουν όσοι είναι μέσα. Αφού βγουν όλοι και μόνον τότε μπαίνουμε. Σημείωση: οι ανελκυστήρες είναι για τους ηλικιωμένους, όσους έχουν κινητικά προβλήματα, μητέρες με παιδιά και όσους έχουν αποσκευές. Όχι, φυσικά, για όποιον το βρίσκει απλώς πιο βολικό ή έτσι αποφεύγει να επικυρώσει το εισιτήριο, που οφείλει…

Πέραν των όσων προαναφέρουμε, υπάρχουν και άλλες συμπεριφορές, οι οποίες δυσκολεύουν πάντα τους συνεπιβάτες μας. Όλες αυτές οι συμπεριφορές έχουν ως αιτία τον χαρακτήρα και την αγωγή του καθενός. Έτσι:

  • Δε βάζουμε τα πόδια στο απέναντι κάθισμα, όταν αυτό είναι άδειο. Ούτε το πατάμε με τα (πάντα λερωμένα) παπούτσια, για να επιδείξουμε άνεση. Κάποιος θα καθίσει εκεί.
  • Δε ακούμε τέρμα μουσική από τα ακουστικά. Ακούγεται πολύ και ενοχλεί τους πάντες. Επίσης συνιστά επιδεικτική ιδιωτεία.
  • Δεν τρώμε ΠΟΤΕ, ούτε πίνουμε στους χώρους του Μετρό, όποια πρόφαση ή δικαιολογία και αν έχουμε. Το φαγητό ιδιαίτερα αφήνει έντονη οσμή, η οποία σε τέτοιο κλειστό χώρο φέρνει αναγούλες σε αρκετούς. Επίσης σχεδόν πάντα κάνει σκουπίδια.
  • Δε φωνάζουμε και δε συζητάμε μεγαλοφώνως, ούτε μεταξύ μας ούτε στο τηλέφωνο. Μην ξεχνάμε πως κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μας υφίσταται σε τόσο κλειστό χώρο. Επίσης ακόμη και η δική μας ιδιωτικότητα είναι ιερή, όσο και αν αδιαφορούμε για αυτήν.
  • Σηκωνόμαστε ΠΑΝΤΑ από το κάθισμά μας για τις εγκύους, τα άτομα χρήζοντα βοηθείας, τους γονείς που κρατούν μικρό παιδί, τους υπέργηρους, για όποιον συνεπιβάτη μας δείχνει σημάδια αδιαθεσίας ή έντονης κόπωσης. Αυτό δείχνει ανατροφή και ανθρωπιά.

Η πυκνοκατοικημένη μας πόλη χρειάζεται κανόνες, ώστε όλοι να μπορούμε να συμβιώσουμε. Το Μετρό και η συμπεριφορά μας μέσα σε αυτό είναι δείγμα αυτής της ικανότητας. Είναι επίσης δείγμα πολιτισμού. Ας μάθουμε να τους τηρούμε!

 

Ηλ. Ταχ.: [email protected]

Κωνσταντίνος Ουρανός

Δάσκαλος