Σύνταξη άρθρου: Κωνσταντίνος Ουρανός

 

Ένα άκρως εξοργιστικό επεισόδιο συνέβη πριν λίγες μέρες σε κάποιο δημοτικό σχολείο της Κρήτης. Ένας πατέρας, χειροδίκησε, έδειρε δηλαδή και έστειλε στο νοσοκομείο τη δασκάλα του παιδιού του, διότι δεν τον άφηνε να το πάρει, παρανόμως, στο σχόλασμά του. Ο συγκεκριμένος πατέρας δεν έχει την επιμέλεια και επιτρεπόταν να το πάρει μόνον η μητέρα και η οποία του το είχε απαγορεύσει. Συνεπώς η δασκάλα δεν του επέτρεψε να το πάρει και αυτός σήκωσε τα μανίκια, ενέκρινε στον εγκέφαλό(;) του όση τεστοστερόνη έκρινε πως του ήταν απαραίτητη και την έστειλε στο νοσοκομείο. Μάλιστα…

Αναρωτιέται κανείς πώς ο άνθρωπος αυτός δεν ένοιωσε κανέναν σεβασμό για τον χώρο του σχολείου, για το πρόσωπο (το σεβάσμιο υποτίθεται) του εκπαιδευτικού. Βέβαια είναι και θέμα νοημοσύνης, είναι και θέμα χαρακτήρα, είναι και θέμα κουλτούρας, είναι και θέμα πως τα σχολεία είναι παντελώς αφύλακτα… Σαφώς το περιστατικό δεν είναι μοναδικό. Έχουν καταγραφεί πανελλαδικώς περιστατικά με «εξοργισμένους», «θιγμένους», «αγχωμένους για το καλό, την αξιοπρέπεια και το συμφέρον του παιδιού τους», γονείς, οι οποίοι σήκωσαν το χέρι… Αλήθεια τι προβλέπει ο νόμος για τη βία αυτή;

Η ουσία όμως είναι αλλού και το ερώτημα που τίθεται ευλόγως είναι για ποιον λόγο ένας (πάντα κακοπληρωμένος) εκπαιδευτικός να κάνει σε ένα σχολείο ο,τιδήποτε πέρα από το καθαρά εκπαιδευτικό του έργο. Η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι η τάξη και το μάθημά του, τα άπειρα διορθώματα, οι εφημερίες και τα διαλείμματα, οι συνεργασίες με τους γονείς, οι σχολικές εορτές, οι σχολικές εκδρομές και επισκέψεις, η αξιολόγηση των μαθητών του και η γραφειοκρατία, που απορρέει από αυτό. Δεν έχει απολύτως καμμιά δουλειά να κάνει ούτε τον παιδοφύλακα, ούτε τον παιδοκόμο, ούτε τον διαιτητή των διαζευγμένων γονέων, ούτε τον ψυχολόγο, ούτε τον διαχειριστή κρίσεων και τον μεσάζοντα, ούτε να εκπαιδεύει τους τριαντάχρονους, σαραντάχρονους και πενηντάχρονους γονείς στο πώς να φέρονται και ειδικώς και εν γένει. Η δασκάλα δε θα έπρεπε ΚΑΘΟΛΟΥ να ασχολείται με το ποιος φέρνει και με το ποιος παίρνει τα παιδιά από το σχολείο. Το καθαρά εκπαιδευτικό της έργο (αν το κάνει σωστά) είναι δύσκολο, χρονοβόρο, ενεργοβόρο, εξαντλητικό, συνιστά επιστημονικό έργο πρώτης γραμμής, είναι θεμέλια ανάγκη της κοινωνίας.

Να προστεθεί πως ο εκπαιδευτικός δεν έχει καμμία επίσης δουλειά να σπαταλά τον πολύτιμο χρόνο του στην άπειρη γραφειοκρατία, που δεν αφορά σε θέματα μάθησης και αξιολόγησης. Για ποιον λόγο λοιπόν τα σχολεία δε διαθέτουν καθαρά διοικητικούς υπαλλήλους, ώστε ο εκπαιδευτικός να μην εμπλέκεται σε ό,τι δεν τον αφορά ΚΑΘΟΛΟΥ;
Η απάντηση είναι πως ο δάσκαλος και ο καθηγητής συμφέρουν. Τον έχεις με πολύ χαμηλό μισθό και τον βάζεις και κάνει και δύο και τρεις δουλειές ταυτοχρόνως. Ενίοτε τον δέρνεις…
Βία βέβαια ασκείται και στους εκπαιδευτικούς των ιδιωτικών σχολείων. Εδώ είναι δύσκολο να ασκήσουν σωματική βία καθώς φοβούνται μην διαγραφεί το παιδί τους από το σχολείο. Όμως αυτοί οι γονείς που δεν εννοούν να σεβαστούν τον δάσκαλο και το έργο του, χρησιμοποιούν την προσφιλή μόδα της «αρνητικής αξιολόγησης» του έργου του, προσφεύγουν αδιαλείπτως στη διεύθυνση και τον ιδιοκτήτη του σχολείου και πιέζουν, επειδή γνωρίζουν πως ο εκπαιδευτικός έτσι μπορεί να μην προαχθεί ή και να χάσει τη δουλειά του. Στα δε «πάρτυ» και τις λοιπές συναθροίσεις λέγονται φοβερά πράγματα. Να σημειωθεί πως ο φόρτος εργασίας του ιδιωτικού εκπαιδευτικού είναι διπλάσιος και τριπλάσιος του δημοσίου. Και εργάζεται για τον ίδιο ακριβώς χαμηλό και γλίσχρο μισθό.
Αυτή είναι η κατάσταση.

Εδώ στο Αθηνοδρόμιο έχουμε μεγάλη περιέργεια για το πώς ο δικηγόρος του Χειροδίκη της Κρήτης θα αιτιολογήσει την πράξη του πελάτη του. Η γνώμη και οι απόψεις του βιαιοπραγούντος μάς είναι παντελώς αδιάφορες.

 

 

 

Ηλ. Ταχ.: [email protected]

Κωνσταντίνος Ουρανός

Δάσκαλος

 

Αγάθη Πατσιούδη

Δασκάλα – Ειδική δασκάλα επί των Διαταραχών Λόγου

 

Ιωάννα Ασυλογιστάκη

Δασκάλα