Σύνταξη πανηγυρικού: Κωνσταντίνος Ουρανός

Δεξιά στη φωτογραφία η κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου ως μνημείο, στο μέσον η κεφαλή σύμβολο των αγωνιζομένων φοιτητών του γλύπτη Μέμου Μακρή και η στήλη με τα ονόματα των πεσόντων και αριστερά το κτήριο του Πολυτεχνείου

Η Ελλάδα έχει δύο εθνικές εορτές, την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου, και μία τρίτη επέτειο που είναι, θα λέγαμε, σαν εθνική εορτή. Ας δούμε το γιατί και τι ακριβώς σημαίνει αυτή η ξεχωριστή γιορτή.

Η «25η Μαρτίου» σημαίνει την ελευθέρωση του λαού μας, πως γίναμε έθνος με αυτοδιάθεση, με ταυτότητα και προπαντός με μέλλον. Έχει σημασία αυτό, γιατί ένας λαός χωρίς μέλλον δεν είναι στην ουσία ελεύθερος.

Αφού λοιπόν ελευθερωθήκαμε, θεμελιώσαμε μία κοινωνία δική μας με το όνειρο να πραγματοποιήσει όλα αυτά που λαχταρούσαμε στα 400 χρόνια της σκλαβιάς. Η ελευθερωμένη πια κοινωνία αυτή έδειξε προκοπή και άρχισε αμέσως να χτίζει το μέλλον της. Να φτιάχνει δηλαδή δρόμους, νοσοκομεία, λιμάνια και, πολύ σημαντικό, σχολεία. Και τι μάθαιναν τα Ελληνόπουλα σε εκείνα τα πρώτα σχολεία του έθνους; Γράμματα, φυσικά, αλλά και την Ιστορία της πατρίδας μας. Και έτσι για πάνω από 100 χρόνια, άλλοτε με δόξα και άλλοτε με δυσκολίες μεγάλες, παραμείναμε ελεύθεροι. Και ήρθε το 1940.

Η 28η Οκτωβρίου 1940. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, αλήθεια είναι, που γιορτάσαμε το «Έπος του ‘40». Παιδιά, έχετε πρόσφατα στη μνήμη σας τα γεγονότα του «‘40» και τι κατάφερε η μικρή μας χώρα. Αυτό όμως που πρέπει να τονίσουμε εδώ είναι ότι πολεμήσαμε και για να συνεχίσουμε να έχουμε μέλλον ως λαός και ως έθνος. Αυτό ήταν που υπερασπιστήκαμε! Το μέλλον της κοινωνίας μας! Να έχουμε δηλαδή συνέχεια! Συνέχεια στην εξέλιξή μας.

Και πέρασε και η Κατοχή λοιπόν και ήρθε και η Απελευθέρωση. Και η Ελλάδα, αλλά και όλη η Γη, προόδευσε και γεννήθηκαν νέες Ιδέες για την Αξιοπρέπεια και τη Δημοκρατία. Με αυτές η χώρα μας κατάλαβε τότε πως πρέπει να ενισχύσει την ελευθερία όχι μόνο την εθνική, στα σύνορα αλλά και μέσα στην κοινωνία, όπου ζούμε όλοι. Την ελευθερία της σκέψης, την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία της ψήφου, την ελευθερία του άλλου. Γιατί; Γιατί, παιδιά μου, μόνο μία ελεύθερη κοινωνία, μπορεί να έχει αληθινό μέλλον!

Έτσι, όλοι (ή σχεδόν όλοι) ξεκίνησαν να στερεώνουν την ελευθερία της κοινωνίας, που είναι η πιο βαθιά, η πιο ουσιαστική μορφή ελευθερίας. Άλλος λοιπόν άρχισε να γράφει λογοτεχνία και ποίηση, άλλος να γράφει μουσική, άλλος βιβλία για τις πολιτικές ελευθερίες, άλλος να συμμετέχει σε κινήματα δημοκρατίας. Η λέξη «Δημοκρατία», νομίζω περιγράφει πάρα πολύ καλά αυτό που ζητούσαν οι άνθρωποι αυτοί. Και ξαφνικά…

Και ξαφνικά η 21 Απριλίου 1967! Και ήρθε η Χούντα των συνταγματαρχών!

Κάποιοι στρατιωτικοί αποφάσισαν (αλήθεια, ποιος τους ρώτησε;) πως οι άνθρωποι στην Ελλάδα δεν ήξεραν το καλό τους και πως μόνο αυτοί, που μας το ξεκαθάρισαν με τη βία πως το ήξεραν, θα μας έσωζαν όλους! Οι ίδιοι έλεγαν: «Η Ελλάδα είναι άρρωστη και για αυτό την ξαπλώνουμε στο κρεβάτι του χειρουργείου, να την κάνουμε καλά!». (Αλήθεια, ποιος σας ρώτησε;). Και έτσι η Ελλάδα, αναίσθητη στο χειρουργείο της Χούντας, πέρασε 7 χρόνια στον γύψο. Ακινησία! «Όχι, δεν έχεις δικαίωμα να πεις αυτό που σκέφτεσαι! Θα σε χτυπήσω!» Και χτυπούσε! Στον δρόμο και στις φυλακές! «Όχι, δε θα ψηφίζεις αυτόν που θέλεις! Θα σε χτυπήσω!». Και χτυπούσε! Στις διαδηλώσεις και τις νύχτες όπου σε έβρισκαν. «Όχι, δε θα διαβάσεις τους ποιητές που θες ούτε θα ακούσεις τη μουσική που σου αρέσει. Θα σε χτυπήσω!». Και οι άνθρωποι έφευγαν στο εξωτερικό για να γλυτώσουν ή κρύβονταν όπου μπορούσαν. Φόβος. Θυμός όμως πολύς επίσης.

Ο σπόρος όμως της ελευθερίας και της δημοκρατίας ήταν ευτυχώς καλά φυτευμένος μέσα στις καρδιές και το μυαλό των Ελλήνων. Γιατί είχαν πολεμήσει οι προπαππούδες μας το 1821; Γιατί είχαν αντισταθεί στους Ιταλούς, 37 μόλις χρόνια πριν, οι άνθρωποι ψηλά στην Πίνδο; Για να έρθει η Χούντα και να μας πει πως όλη αυτή η προσπάθεια και όλο αυτό το αίμα δεν έχουν αξία;

Και ήρθε ο Νοέμβρης! «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!». Τρεις λέξεις, τρεις και βάλε χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Ήταν δυνατόν, αλήθεια, να τις νικήσει ένα τανκ στην πύλη του Πολυτεχνείου; Ο κρότος της σιδερένιας πόρτας, που έπεφτε κάτω από τις ερπύστριες, ήταν ο ήχος της δικτατορίας που κατάρρεε, που θρυμματιζόταν. Να το θυμόμαστε και να το θυμούνται και αυτοί που νομίζουν πως η δημοκρατία είναι αδύναμη! Δεν είναι! Αυτό σημαίνει η «Επέτειος του Πολυτεχνείου».

Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η ελευθερία, ζήτω ο ελληνικός λαός, ζήτω η δημοκρατία! Συγγνώμη στην Κύπρο!

 

Ηλ. Ταχ.: [email protected]

Κωνσταντίνος Ουρανός

Δάσκαλος

 

Ιωάννα Ασυλογιστάκη

Δασκάλα

 

Τάσσος Κυρίκος

Μαθηματικός